17/7/2019
Η Ζωή στα δεκαεννιά της, ενώ ήταν φοιτήτρια στην γυμναστική ακαδημία και έχοντας υπάρξει πρωταθλήτρια στο μπάσκετ τη δεκαετία του 2000, διαγνώστηκε με ψύχωση το 2007. Σύμφωνα και με τους δυο ψυχιάτρους που την παρακολουθούσαν πληρούσε τα κριτήρια κατά DSM, κάποιας ψυχωσικής διαταραχής μέσα στο φάσμα της σχιζοφρένειας. Ακολούθησαν δέκα χρόνια φαρμακευτικής αγωγής και σχεδόν άλλα τόσο ψυχοθεραπείας.
Η έκβαση ήταν πολύ καλή κι έτσι από το Μάρτιο του 2017 με την καθοδήγηση του τελευταίου ψυχιάτρου της δεν χρήζει φαρμακευτικής αγωγής και επί του παρόντος, θεωρείται θεραπευμένη.
Η έκβαση ήταν πολύ καλή κι έτσι από το Μάρτιο του 2017 με την καθοδήγηση του τελευταίου ψυχιάτρου της δεν χρήζει φαρμακευτικής αγωγής και επί του παρόντος, θεωρείται θεραπευμένη.
Εμείς συνεχίζουμε με αραιές συνεδρίες συντήρησης.
Ο σκοπός που παρουσιάζουμε αυτή τη συνέντευξη είναι να αφαιρέσει λίγο από το στίγμα που φέρει η συγκεκριμένη κατηγορία ψυχικών διαταραχών, παρά να δημιουργήσουμε την ουτοπία, ότι όλα και πάντα, με σκληρή δουλειά ή αγάπη επιτυγχάνονται.
Η Ζωή κι εγώ συμφωνούμε ότι η συνέντευξη ενδέχεται να λειτουργήσει ενθαρρυντικά για όσους υποφέρουν από κάποια μορφή ψύχωσης.
Μέρη της συνέντευξης έχουν περιγραφεί συνοπτικά για το Doctoranytime.
Μέρη της συνέντευξης έχουν περιγραφεί συνοπτικά για το Doctoranytime.
Η συνέντευξη περιλαμβάνει τρία μέρη και δημοσιεύεται ολόκληρη εδώ. Στο πρώτο περιγράφεται η έναρξη και η εξέλιξη της ασθένειας αλλά και εκ νέου "ανασύσταση" του "εγώ".
Στο δεύτερο, μερικοί παραπάνω λόγοι που η Ζωή πιστεύει ότι οφείλει την επιτυχία της και στο τρίτο και τελευταίο οι σκέψεις που ανταλλάσσουμε οι δυο μας γύρω από την προσωπική μας σχέση.
Μέρος 1ο Έναρξη, εξέλιξη της ασθένειας, εαυτός όπως ξεδιπλώνεται
Τ: Έχω μοιραστεί μαζί σου αρκετές περιλήψεις από το ιστορικό των συνεδριών μας, όλων αυτών των χρόνων συνεργασίας μας. Με απασχολεί πώς ένιωσες όταν τις διάβασες..
Ζ: Τις διάβασα όλες, κάποιες ήταν πολύ σκληρές, κυρίως αυτές που αφορούσαν τις κρίσεις μου. Κάποιες πολύ ωραίες και συγκινητικές, γιατί εκεί περιγράφεται η θεραπεία μου. Όλες όμως αποτελούν μεγάλη επιβράβευση για μένα.
Τ: Είσαι δυο χρόνια χωρίς αγωγή. Άρα το κοιτάς από άλλη οπτική τώρα, της θεραπευμένης.
Ζ: Ήταν μεγάλο ταξίδι, μεγάλη δουλειά. Έχω προετοιμαστεί μερικούς μήνες γι' αυτό. Θέλω να πω την αλήθεια και να προσφέρει κάτι αυτό. Εσύ ξέρεις πολύ καλά πώς εξελίχθηκε, γιατί δουλέψαμε δέκα χρόνια μαζί, όμως εδώ καταθέτω πως εγώ το βίωσα.
Από παιδί ήμουν πολύ ενεργητική, δυναμική. Ήδη στα δεκαεννιά μου είχα υπάρξει πρωταθλήτρια, έπαιζα μπάσκετ πέντε ώρες τη μέρα, ήμουν άριστη φοιτήτρια, πολύ κοινωνική, είχα αρκετούς φίλους.
Η οικογένειά μου ήταν μια μέση, καλή οικογένεια, με τα θέματά της, όχι όμως κάτι ακραίο.
Το πρόβλημα λοιπόν, προέκυψε εντελώς ξαφνικά.
Άρχισα να έχω κρίσεις πανικού, δεν μπορούσα να κοιμηθώ, πολύ άγχος, τρέμουλο. Ο ψυχίατρος μου έδωσε μια ελαφριά αγωγή, πήγε καλά για λίγο, όμως φάνηκε ότι δεν ήταν οι κρίσεις πανικού το κύριο πρόβλημα.
Μετά, ξεκίνησαν τα δύσκολα... άρχισα να πιστεύω ότι οι άλλοι άνθρωποι με παρακολουθούν, μιλάνε για μένα και προγραμματίζουν να μου κάνουν κακό, άκουγα φωνές, άκουγα το όνομά μου! Στο μυαλό μου κυριαρχούσε η σύγχυση. Θυμάμαι, περιφερόμουν μέσα στο σπίτι και πήδαγα από κρεβάτι σε κρεβάτι.
Σκεφτόμουν, "είναι φρίκη αυτό που ζω, είναι αηδιαστικό". Το πίστευα ότι με κυνηγούσαν να μου κάνουν κακό. Φοβόμουν και άρχισα να κλείνομαι. Όμως από την άλλη, προβληματιζόμουν, "δεν ένιωσα ποτέ έτσι, μέχρι τώρα, ξαφνικά τι παίζει; Δε γεννήθηκα μ' αυτό, ήρθε μετά!"
Τ: Φαίνεται να κυριαρχούσαν έντονα αισθήματα αγωνίας, πόνου και αδιεξόδου.
Ζ: Ήταν η πρώτη φορά που ένιωθα έντονα ότι κάτι δεν πάει καλά και απεγνωσμένα άρχισα να ζητώ βοήθεια. Τότε λοιπόν η οικογένειά μου, αν και δεν καταλάβαινε τι ακριβώς συνέβαινε, με έστειλε σε μια φίλη μου στην Αθήνα, η οποία ανέλαβε να με πάει κατευθείαν σ' ένα δημόσιο νοσοκομείο. Εκεί γνώρισα το πρώτο μου γιατρό τον κ. Τ. Του εξήγησα ακριβώς τι μου συμβαίνει, τα συμπτώματα κτλ. Με ρώτησε περίεργα πράγματα για μένα, αν παίρνω ουσίες, φάρμακα. Ήμουν πολύ καθαρός οργανισμός. Επίσης, δεν υπέφερα από ερωτικές απογοητεύσεις. Άμεσα τον ρώτησα, "Τι έχω". Μου λέει, "Για πρώτη φορά ψύχωση". Ούτε που ήξερα τι είναι αυτό. Μου το εξήγησε και το κατάλαβα. Δε μάσησε τα λόγια του, αλλά ήταν και ανθρώπινος.
Τ: Προφανώς σε είδε έτοιμη να το δεχτείς και να το επεξεργαστείς.
Ζ: Αξίζει να πω ένα περιστατικό: Ήμουν στην αναμονή ενός ραντεβού, αλλά μέσα στο χαμό του νοσοκομείου, άρχισα να ακούω φωνές και σηκώθηκα και έφυγα! Δεν ήξερα που πήγαινα, ήμουν σε σύγχυση. Ενώ βρισκόμουν, νομίζω, σε μια στάση μετρό, εκείνος με πήρε τηλέφωνο! Τη συγκεκριμένη στιγμή όμως, το τηλεφώνημά του ήταν σωτήριο.
Τ: Έτσι λοιπόν;! Θα μπορούσε να πει, δημόσιο νοσοκομείο είναι, δεν ήρθε... Αξιοθαύμαστο!
Ζ: Και άρχισε να μου δίνει οδηγίες από το τηλέφωνο, πώς θα γυρίσω πίσω στο νοσοκομείο. Και όντως, επέστρεψα και συζητήσαμε γιατί έφυγα, το αναλύσαμε. Ήταν το πιο συγκινητικό πράγμα που μπορώ να θυμηθώ από τον κ. Τ.
Τ: Σε έφερε πίσω στην πραγματικότητα.
Ζ: Στηρίχθηκα στο να γιατρευτώ μαζί του, ψυχιατρικά κι αυτό έπαιξε πολύ καθοριστικό ρόλο. Από τα τέσσερα χρόνια συνεργασίας τα δυο τελευταία πηγαινοερχόμουν από την Κρήτη, γιατί πίστευα ότι αυτός ο γιατρός θα με βοηθούσε να θεραπευτώ. Μια μέρα που με άφησε στη βοηθό του, τον πήρα τηλέφωνο και διαμαρτυρήθηκα, "Εγώ έρχομαι από την Κρήτη για εσάς".
Τ: Είσαι και διεκδικητική. Λειτούργησε αυτό, γενικά, σε σένα.
Ζ: Τουλάχιστον, για πέντε χρόνια πήρα ένα συνδυασμό από αντιψυχωσικά, αντικαταθλιπτικά και ηρεμιστικά, δυνατά μεν, αλλά συνολικά πήγε πολύ καλά. Από τους πρώτους μήνες, άρχισαν να εξασθενούν τα συμπτώματα και να αισθάνομαι σταδιακά, πάλι φυσιολογικά.
Όμως τότε, είχα και πολύ άγνοια, αισθανόμουν και περίεργα με το να παίρνω φάρμακα.
Μια συγγενής μου, η οποία ήταν γιατρός παθολόγος, μου έλεγε: "Καλά βρε παιδί μου, από τα δεκαεννιά σου να παίρνεις φάρμακα;!" Εν τω μεταξύ, εγώ τα έπαιρνα και αισθανόμουν καλά, αλλά ο περίγυρος είχε αρνητική στάση.
Ρώτησα λοιπόν τον γιατρό μου, εάν θα τα παίρνω για πάντα. Εκείνος μου εξήγησε ότι πρέπει να τα παίρνω, τα συμπτώματα ήταν σοβαρά, αλλά θα βλέπαμε πώς θα πήγαινα σε κανένα χρόνο και θα εξετάζαμε το ενδεχόμενο να τα σταματήσουμε. Εγώ όμως αυτό το "χρόνο" το συγκράτησα κι εκεί έγινε το μεγάλο "νταραβέρι".
Αν και ήμουν πολύ τυπική στις οδηγίες του γιατρού μου, λίγο πριν τελειώσει ο χρόνος, πρέπει να μην τα πήρα ένα - δυο μήνες; Δεν θυμάμαι ακριβώς. Εξάλλου, συνήθως μεσολαβούσε ένα τέτοιο διάστημα, μέχρι να πάω να τον ξαναδώ. Αυτοσχεδίασα λοιπόν με τα λόγια του και την επιρροή ανθρώπων γύρω μου.
Ήταν η μόνη αστοχία μου μέσα στα χρόνια!
Τ: Με συνταγή γιατρού έπραττες, δεν πήγαινες μόνη σου, εξάλλου (γέλια).
Ζ: Άστα να πάνε στο διάολο! Οπότε, έτσι ξεκίνησε η υποτροπή. Βέβαια όταν άρχισα να βλέπω ότι γίνομαι χάλια, άρχισα να τα παίρνω διπλά (γέλια).
Τ: Πάντως κατάλαβες τι γίνεται!
Ζ: Ναι και κινητοποιήθηκα. Και όταν μιλάμε για υποτροπή ε! Ήταν πολύ άσχημη! Η εμπειρία με τις φωνές και η απώλεια της αίσθησης με την πραγματικότητα με έκανε να σέρνομαι στο πάτωμα. Δεν ξέρεις ποιος είσαι! Πολύ οδυνηρό!
Εκείνη την περίοδο συζητούσα με έναν καλό φίλο, ο οποίος μου προέβαλε το επιχείρημα, ότι τα φάρμακα δεν φτάνουν και μου πρότεινε την ιδέα της ψυχοθεραπείας, συστήνοντας εσένα. "Ναι", λέω, "ό,τι με βοηθάει, είμαι ανοιχτή". Κι έτσι σε πήρα τηλέφωνο. Εκείνη την περίοδο, ωστόσο, ακολούθησε μια σειρά από υποτροπές.
Υπό το καθεστώς μιας κρίσης μου λοιπόν, οδηγήθηκα σε ένα εφημερεύον δημόσιο νοσοκομείο, εγώ ζήτησα να μπω, γιατί εκεί πίστευα ότι θα λάβω περισσότερη φροντίδα, δεν άντεχα πια μόνη μου, παραιτήθηκα από τη ζωή εκείνη τη στιγμή. Είχα όλα εκείνα τα σκληρά συμπτώματα, να μην ξέρεις ποιος είσαι.
Εκεί όμως, οι γιατροί δεν αναγνώρισαν την ψύχωση, ακυρώνοντας τον γιατρό που με παρακολουθούσε ήδη, ενάμισι χρόνο. Πειραματίστηκαν και με άφησαν χωρίς φάρμακα για δεκαπέντε μέρες, οπότε το δύσκολο έγινε ακραίο.
Ο ψυχίατρος μου έλεγε: "Δεν έχεις τίποτα, άγχος είναι"
Επίσης, τόσο αυτός όσο και οι δυο ψυχολόγοι που με εξέτασαν κατηγόρησαν τη θρησκευτική μου πίστη γι' αυτό. Μάλιστα οι τελευταίοι μου είπαν ότι είχα κακή προσωπικότητα, είχα εγωισμό και ίσως δεν είχα καλά στοιχεία μέσα μου.
Δεν φτάνει που εγώ στην κατάστασή μου τα πίστευα ούτως ή άλλως, έχεις και τους γιατρούς να στο επιβεβαιώνουν. Παίρνεις ένα χαρακίρι, δηλαδή και τελειώνεις!
Συν του ό,τι μέσα σε όλη αυτή την κατάσταση, δοκιμάστηκα από μια πολύ δυνατή σχέση με ένα φίλο μου που τον είχα ως πνευματικό πατέρα (τότε τον είχα εξιδανικεύσει). Αν και είχε προσπαθήσει να με βοηθήσει προηγουμένως, καθώς θυμάμαι, με είχε πάει σε παθολόγο και με έστειλε σε μια ψυχοθεραπεύτρια, δεν άντεξε την κατηγορία των γιατρών για τις πεποιθήσεις μου, που εκείνος εκπροσωπούσε εκείνη τη στιγμή και απλά σηκώθηκε και έφυγε.
Αλλά και άλλοι φίλοι μου "την κάνανε" εκείνη την περίοδο. Μέσα στην ασθένειά μου αντιλαμβανόμουν ότι κάτι περίεργο συμβαίνει και με τους άλλους. Αυτή η έλλειψη στήριξης ήταν πέρα για πέρα, βάναυση για μένα.
Τ: Το οποίο ήταν αληθινό, δεν ήταν της ασθένειας.
Ζ: Όμως σε ποιόν να μιλήσω και να με πιστέψει; Όταν τα μισά από αυτά που λες μπορεί να είναι φαντασία ... μπερδεύεσαι κι εσύ και δεν ξέρεις τι γίνεται, τι είναι αληθινό και τι όχι.
Τ: Την πιο δύσκολη στιγμή η ζωή μπορεί να σε στείλει ακόμα παραπέρα. Έτσι συμβαίνει δυστυχώς, κάποιες φορές.
Σιωπή ...
Ζ: Ήρθες κι εσύ εκείνες τις μέρες, δεύτερη τρίτη μέρα ήσουν εκεί. Τότε, μόλις είχαμε ξεκινήσει τη δική μας συνεργασία.
Τ: Εγώ θυμάμαι το βλέμμα σου.
Ζ: Εγώ ένιωσα το άγγιγμα στο χέρι, είχε αγάπη. Σκεφτόμουν όλα αυτά που βίωνα. Εσύ δεν ήξερες, κανείς δεν ήξερε. Εκεί που ο άλλος δεν μπορεί να ξέρει τίποτα, ούτε μπορείς να πεις τίποτα, αφού δεν ήμουν καν σίγουρη για μένα. Και η μοναξιά μου ακόμα, με πρόδωσε.
Τότε νόμιζα ότι θα έμενα εκεί για πάντα και προσπαθούσα να βρω διέξοδο να φύγω. Ήρθε και η οικογένειά μου. Δεν ξέρανε τίποτα. Ανησύχησαν.
Το ερώτημα ήταν, πώς θα έβγαινα από όλο αυτό; Αλλά εκεί, λειτούργησε το ένστικτο επιβίωσης και "λογικής" με την έννοια ότι κατάλαβα ότι συμβαίνει κάτι παράλογο, δεν ήταν θεραπεία αυτό! Ήταν πολύ δυνατό, πολύ σκληρό. Κι αυτό το γεγονός ήταν μια αιτία για την θεραπεία, το λέω τώρα κάπως απλά, αλλά εκεί έγινε η στροφή, εκεί ήρθε η δύναμή μου, η νόηση μου. Εκεί, εγώ δεν τα παράτησα!
Σε εκείνο το σημείο λοιπόν, αντιλήφθηκα ότι είχα βασιστεί πάρα πολύ σε άλλους. Βλέπεις .. εμείς οι ευαίσθητοι άνθρωποι ψάχνουμε φιγούρες στη ζωή μας που εξιδανικεύουμε ή και θεοποιούμε νομίζοντας ότι θα είναι πάντα εκεί μια αγκαλιά, μια φροντίδα, μια στοργή για μας, αρκεί να "είσαι καλό παιδί" δηλαδή, να ακούς αυτά που σου λένε. Μια ανοησία! Γιατί έτσι δεν αντιλαμβάνεσαι τη δύναμή σου.
Τ: Πολύ σημαντικό αυτό που λες. Δεν μπορείς να την αντιληφθείς έτσι, δεν έχεις λόγο, κίνητρο.
Ζ: Κι έτσι μένεις συναισθηματικά ανώριμος, μέχρι να αντιληφθείς την δύναμή σου. Μέσα σ' αυτό το διάστημα κατεδαφίστηκαν τα πάντα για μένα. Εκείνη τη στιγμή λέω όχι! Δεν θα ακολουθήσω κανένα, ούτε ειδικούς, ούτε πνευματικούς, θα ακολουθήσω το ένστικτό μου. Κι αυτό με κράτησε. Κι εκεί ξεκίνησε η δύναμη η δική μου ή του Θεού μου.
Ίσως ήταν ένας τρόπος και για μένα να καταλάβω: "Δες τη δύναμή σου τώρα! Μη βασίζεσαι σε άλλους. Τώρα είναι η στιγμή σου" Μέσα σ' αυτή τη προδοσία, ήταν το πιο όμορφο συναίσθημα.
Κι έτσι παίρνω την απόφαση να παίξω ένα παιχνίδι στο νοσοκομείο. Δηλαδή, μέσα στη τρέλα μου αποφάσισα να παίξω θέατρο στους γιατρούς! Αυτό κι αν ήταν δύσκολο! Όμως έπρεπε να φύγω από εκεί.
Τ: Φοβερό! Δηλαδή τι έκανες εκείνη τη στιγμή;
Ζ: Επαναφέροντας εκείνη τη μέρα στο μυαλό μου, θυμάμαι τα συναισθήματά μου πάγωσαν και εντελώς "λογικά" είπα, "τώρα θα ξεφύγεις από αυτό".
Όχι, δεν είχα την πεποίθηση ότι θα γιατρευτώ. Αλλά, ότι θα ξεφύγω από την εξάρτηση των άλλων. Από το να βασίζομαι ότι οι άλλοι θα βοηθήσουν εμένα. "Αν κάποιος μπορεί να σε βοηθήσει, είσαι εσύ!" Ακόμα κι αν αποτύγχανα, δεν πήγαινε τόσο καλά με τα φάρμακα και τα υπόλοιπα, ακόμα κι αν πέθαινα, αυτή ήταν η επιλογή μέσα μου.
Εν τω μεταξύ, οι ψυχίατροι κάναμε συμβούλιο μια φορά την εβδομάδα. Δυο φορές συναντήθηκαν δηλαδή, στις δυο εβδομάδες. Δεν με άφηναν να φύγω και μου έλεγαν: "Χρειάζεσαι κι άλλη θεραπεία". Απαντούσα: "Μα ποια θεραπεία, δεν μου κάνετε τίποτα, δεν κοιμάμαι, είμαι χάλια!"
Στη δεύτερη συνάντηση (ήταν μεγάλη δοκιμασία για εμένα) ο επικεφαλής γιατρός, την τελευταία στιγμή μου έκανε την αηδιαστική ερώτηση: "Έχεις μετανιώσει για όσα έχεις πει και έχεις κάνει εδώ μέσα;" Κι εκεί κατάλαβα ότι ήταν η ευκαιρία να παίξω το παιχνίδι μου και είπα: "Ναι, έχω μετανιώσει για όσα έχω πει και έχω κάνει εδώ μέσα" και η απάντηση που πήρα ήταν: "Είσαι πολύ καλά, μπορείς να φύγεις!". Όσο τους έλεγα, είμαι χάλια, ούρλιαζα δεκαπέντε μέρες, θέλω τα φάρμακά μου, εκείνοι είχαν άρνηση.
Είναι αηδιαστικό το σύστημα. (Δάκρυα)
Σιωπή ...
Τ: Όλα τα συστήματα έχουν κι αυτή τη πλευρά τους. Ο κ. Τ. βέβαια, από άλλο δημόσιο χώρο, ήταν ο αντίποδας σε αυτό που περιέγραψες.
Ζ: Ήμουν σε τέτοια σύγχυση, θυμάμαι να ακουμπάω τους τοίχους για να περπατάω. (Κλαίει). Έβλεπα το φως και δεν μπορούσα να καταλάβω τι γινότανε, που να πάω.
Τ: Ο εγκέφαλός σου ήταν σε αποδιοργάνωση. Λυπάμαι που πέρασες τόσο δύσκολα!
Ζ: Όλως τυχαίως, εκείνη τη μέρα ήρθε μια φίλη της αδελφής μου να με επισκεφτεί η οποία τελικά, με πήρε σπίτι της, με τάισε, με φρόντισε. Ευτυχώς, γιατί δεν ήξερα πώς θα έφευγα! Οι δικοί μου είχαν επιστρέψει στην Κρήτη. Δεν ήξερα ποιον να πάρω.
Μετά επισκέφτηκα τον γιατρό μου τον κ. Τ., παίρνοντας μια φίλη μαζί μου, κυρίως γιατί ήθελα να έχω μάρτυρα για όλα αυτά που είχα περάσει. Καταλάβαινα ότι ο γιατρός με έναν ψυχωσικό πρέπει να είναι πολύ προσεχτικός, ώστε να ξεχωρίσει τι είναι πραγματικό και τι φανταστικό. Ευτυχώς, είχα μάρτυρες για όλο αυτό που έζησα. Του είπα τι έγινε και θυμάμαι πως με κοίταξε γεμάτος απορία, αναφωνώντας: "Δηλαδή δεν αναγνώρισαν την ψύχωση; Αυτή η κατάσταση, όπως εξελίχθηκε, θα μπορούσε να σου προξενήσει βλάβες στον εγκέφαλο" ... "Λοιπόν, ας τα αφήσουμε όλα στην άκρη και ας πάμε ξανά από την αρχή".
Στην Αθήνα έζησα και για τα επόμενα δύο χρόνια. Τελικά, αποφάσισα να μετακομίσω στην Κρήτη που είχα την οικογένειά μου, αν και συνέχισα με τον κ. Τ. για τα επόμενα δυο χρόνια. Η συνεργασία μας ήταν πετυχημένη. Τα ακραία συμπτώματα υποχώρησαν και τότε σταμάτησα τα ταξίδια από την Κρήτη στην Αθήνα.
Ήδη στην Κρήτη είχα εμπιστευτεί έναν γιατρό, τον κ. Γ., αν και τον είχα βρει στα επείγοντα, τυχαία, σε δημόσιο νοσοκομείο πάλι, σε μια μέρα με πολύ ένταση, όπου φοβόμουν ότι, ίσως, έρχεται μια κρίση. Ήθελα να το προλάβω και ένιωσα να χρειάζομαι άμεσα στήριξη.
Αν και ήταν δύσκολο να τον εμπιστευτώ, ωστόσο το έκανα. Έτσι, άρχισε σιγά - σιγά να αποκαθίσταται το σώμα μου. Έφυγε το πρήξιμο, άρχισα τη γυμναστική. Αισθανόμουν πολύ καλά μέσα μου!
Τ: Καταφέρατε να έχετε πολύ καλή σχέση και με τους δύο γιατρούς. Ο πρώτος γιατρός σου ο κ. Τ. "γύρισε τον διακόπτη" και ο δεύτερος ο κ. Γ. σε οδήγησε ακόμα πιο μακριά από τον "σκοτεινό θάλαμο" της ψύχωσης.
Υπήρξες πολύ τυχερή που είχες αυτούς τους δυο ανθρώπους. Μοντέρνα προσέγγιση, ιατρικά αλλά και από την άποψη την ανθρώπινη. Εσύ πώς βλέπεις αυτούς τους γιατρούς;
Ζ: Ναι, τώρα που ανασκοπώ, βλέπω ότι έκαναν αυτό που έπρεπε να κάνουν, ούτε καρχαρίες ή απρόσωποι, ούτε συναισθηματικά πολύ φιλικά. Χωρίς την βοήθεια και των δυο, μάλλον δεν θα ήμουν εδώ.
Τ: Πάντως μου κάνει εντύπωση Ζωή που κατάλαβες αμέσως, ότι χρειάζεσαι βοήθεια. Υπάρχουν περιστατικά που όλο το "εγώ" βρίσκεται σε ψύχωση και αυτό που είπες προηγουμένως, το "με επιβουλεύονται", το βιώνουν τόσο ολικά που δεν μπορούν να δουν ότι κάτι δεν πάει καλά με αυτούς. Είχες μια πλευρά σου που λειτουργούσε καλά.
Ζ: Και κατά ένα περίεργο τρόπο θα έλεγα. Γιατί ήταν τόσο έντονο αυτό που ζούσα που κι εγώ δεν ξέρω πώς κατάλαβα από την άλλη πλευρά, ότι κάτι δεν πάει καλά με εμένα.
Τ: Αυτό υπήρξε το σημείο που κρατήθηκες και κρατηθήκαμε (ίσως η εγγενής ικανότητα αυτορύθμισης;) το οποίο μέσα στα χρόνια μεγάλωσε και κάλυψε και το άλλο κομμάτι, το νοσηρό.
Ζ: Ακριβώς έτσι.
Τ: Αναρωτιέμαι Ζωή, εσύ που νομίζεις ότι οφείλεις αυτό το υγιές κομμάτι;
Ζ: Ειλικρινά δεν ξέρω ακριβώς, που οφείλεται. Ίσως στοιχεία της προσωπικότητάς μου, πώς με μεγάλωσαν οι δικοί μου; Δεν μπορώ να πω ακριβώς.
Τ: Ωστόσο, ήσουν ένα δραστήριο και αυτόνομο άτομο, πριν νοσήσεις. Ήσουν μια δυναμική προσωπικότητα, δεν ήσουν ένα παθητικό και εξαρτημένο άτομο.
Ζ: Δεν ξέρω αν ήταν αυτό.
Τ: Υπόθεση κάνουμε.
Ζ: Ίσως να είναι η πάλη μου πάντα, να καταφέρνω να ζω.
Τ: Πάντως ένα σημείο που εγώ βασίστηκα και το βίωσα ως δυνατό και υγιές, ήταν η νόησή σου. Αν και η ψύχωση είναι κυρίως, μια διαταραχή της σκέψης, διαθέτεις μια υψηλή νόηση που εμένα με βοήθησε. Εξασκήσαμε την ικανότητα σκέψης και κρίσης σου, ακόμα κι αν ενίοτε, λειτουργούσε με παραλογισμό.
Ζ: Αυτό είναι και το αντιφατικό. Ναι, το πιο δυνατό κομμάτι μου είναι το μυαλό μου κι αυτό το μυαλό αρρώστησε.
Τ: Και αυτό το μυαλό σε έβγαλε.
Πώς αισθάνεσαι τώρα, με αυτά που είπες;
Ζ: Εντάξει, τα εξέφρασα έτσι όπως μπορώ να αντέξω. Καλά είμαι. Νιώθω ένταση τώρα που θυμήθηκα όλο αυτό, αλλά νιώθω πολύ υπερήφανη για μένα! Για το ό,τι στηρίχθηκα στα πόδια μου, για το ό,τι εμπιστεύτηκα κάποιους άλλους ανθρώπους πια και με διαφορετικό τρόπο, είδα την διέξοδο αλλού, που με δικαίωσε τελικά.
Τέλος 1ου μέρους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου