2/1/2022
Μετά την απομόνωση των μακρόχρονων lockdown με συνέπειες στην υγεία των ανθρώπων, σωματικά και ψυχικά, στις σχέσεις, στην οικονομία, με αριθμό θανάτων που δεν ερευνάται και δεν προβάλλεται, ήρθε το δεύτερο χτύπημα: ο διαχωρισμός των ανθρώπων με υγειονομικούς όρους.
Ο ρατσισμός κάνει την επέλασή του άγρια και παγκόσμια.
Εκεί που είχαμε έναν άγνωστο εχθρό, τον covid-19, αφού τον γνωρίσαμε βρήκαμε έναν νέο, τον πολίτη του κράτους.
Σε πρώτη φάση, καθένας που διαφωνεί με το νέο δόγμα του μαζικού εμβολιασμού και της υποχρεωτικότητας καθίσταται επικίνδυνος και πολεμείται.
Οι άνθρωποι χωρίζονται στις οικογένειες, στις συγγένειες, στις φιλίες, στην εργασία, στην κοινωνία ευρύτερα. Απίστευτες ιστορίες απειλών και εκφοβισμού έχουν εξελιχθεί, τραυματίζοντας την κοινωνία.
Ποιος προβληματίζεται για τις επιπτώσεις στην κοινωνία, άμεσες και μακροπρόθεσμες;
Σε κάθε περίπτωση, κρατήστε την επικοινωνία με τους ανθρώπους σας ανοιχτή, αποφύγετε τον διάλογο που ξεπερνά τη διαφωνία και οδηγεί στη διχόνοια, αν έκανες ή όχι το εμβόλιο, τιμωρίες, απειλές..
Μονοδιάστατη ενημέρωση
Αρωγός σε αυτή την πολιτική τα μεγάλα κανάλια και σταθμοί. Η ενημέρωση έχει σταματήσει να είναι αντικειμενική καθώς πρέπει να προωθηθεί (με το αζημίωτο) η κυβερνητική καμπάνια του εμβολιασμού.
Η ελευθερία λόγου έχει περιοριστεί με αξιοπρόσεκτο τρόπο, ενώ όσοι έχουν ενστάσεις, επιχειρήματα για το αντίθετο ακόμα και ερωτηματικά κρίνονται αφοριστικά και συλλήβδην διασπορείς ψευδών ειδήσεων ακόμα κι αν αυτά αφορούν στα δεδομένα ιατρικά πρωτόκολλα που έχουν καθιερωθεί μέσα στο χρόνο. Αμφισβητούνται επίσης, στοιχεία που προέρχονται από άλλους επίσημους οργανισμούς χωρών.
Με την μονομερή παρουσίαση ωστόσο, παραβιάζεται το Σύνταγμα που αναφέρει ότι η δημόσια ενημέρωση πρέπει να περιλαμβάνει και τις διαφορετικές απόψεις.
Έτσι επιλέγω να αντλώ πληροφορίες μέσα από το διαδίκτυο για την κατάσταση, ακούγοντας και άλλα καταρτισμένα πρόσωπα μέσω πιο περιφερειακών καναλιών και δημοσιογράφων. Οι άνθρωποι αυτοί μάλλον ρισκάρουν που εκθέτουν τη θέση τους, αντιμετωπίζοντας πιθανές κυρώσεις.
Πιστεύω η όσο το δυνατόν ευρύτερη ενημέρωση και προσέγγιση της πραγματικότητας με αλήθεια, λογική και σεβασμό στον πολίτη αποτελεί αναπόσπαστο δικαίωμα της ελευθερίας του.
Επιθυμώντας να συμβάλλω με το δικό μου ατελή τρόπο, αφού δεν είμαι ειδικός, περιγράφω μερικά από τα επιχειρήματα και τις αναφορές τους. Προβάλω επίσης, τους ισχυρισμούς και τα ερωτηματικά μου.
Παρακαλώ ελέγξει τις πληροφορίες στο διαδίκτυο όπου θα βρείτε συνεντεύξεις, συζυτήσεις, εκθέσεις που δημοσιοποιούνται.
Αν δεν θέλετε να ακούσετε περισσότερα, κλείστε αυτό το άρθρο όπως κάνω κι εγώ πια, τις περισσότερες φορές στα μεγάλα κανάλια.
Χωρίζοντας τους ανθρώπους όπως ο ποιμένας χωρίζει τα πρόβατα από τα ερίφια
Το ίδιο το κράτος λοιπόν, ως ένας "ποιμένας", ο οποίος δεν δέχεται κανενός είδους αμφισβήτηση (πρέπει να τον δεχόμαστε καταρχήν, ως προαγωγό του κοινού καλού) χωρίζει την κοινωνία όπως τα πρόβατα από τα ερίφια με μοναδικό κριτήριο την αποδοχή ή όχι μιας ιατρικής πράξης στο σώμα τους, τον εμβολιασμό.
Ο νέος τύπος εμβολίου, με την τεχνολογία γονιδιακής παρέμβασης που πρώτη φορά εφαρμόζεται στον πληθυσμό έχει θεωρηθεί ως ο νέος Σωτήρας. Εξάλλου, αυτά διαφημίζονται τόσο αποτελεσματικά και ασφαλή ώστε ανήλικοι και έγκυες μπορούν να τα κάνουν άφοβα.
Έτσι υπάρχουν εκείνοι που το επιλέγουν γιατί πράγματι το θέλουν, είτε γιατί τους επιβλήθηκε. Και υπάρχουν κι αυτοί που δεν τον αποδέχονται, είτε γιατί δεν έχουν πεισθεί για τη θετική διαφήμιση και διατηρούν φόβους για την υγεία τους, είτε γιατί δεν δέχονται την επιβολή.
Μέσω της αποδοχής ή της απόρριψης της πράξης τους εμβολιασμού όμως, προσάπτονται μερικά χαρακτηριστικά στην προσωπικότητα του καθενός.
Οι μεν θεωρούνται οι καλοί, οι υπεύθυνοι που αναλαμβάνουν την κοινωνική τους ευθύνη ιδιαίτερα απέναντι στους εαυάλωτους συναθρώπους και συμμετέχουν, όπως λέγεται, στο χτίσιμο του τείχους ανοσίας γενικά, φρενάροντας τη μετάδοση.
Επίσης, υπάρχει ο ισχυρισμός ότι αποσυμφορίζονται τα νοσοκομεία καθώς λιγότεροι ασθενείς νοσούν και πεθαίνουν.
Οι άλλοι τώρα, παρουσιάζονται ως αμόρφωτοι, γραφικοί, ακαλλιέργητοι, εγωιστές, ακραίοι, παράλογοι, μολυσματικοί (αν και υγιείς) αλλά και επικίνδυνοι με το χαρακτήρα που έχουν. Ηχηροί αρνητικοί τίτλοι μπαίνουν ξαφνικά, σε απλούς καθημερινούς ανθρώπους.
Για όποια αποτυχία του συστήματος αντιμετώπισης της κρίσης και βλάβης του κοινωνικού συνόλου το δάχτυλο δείχνει, εκτός από τον ιό, υπαίτιους εκείνους.
Όποιος δεν συμφωνεί με την επιβαλλόμενη τακτική είναι κακός. Έτσι αυξάνεται ο μοχλός πίεσης στην κοινωνία, αφού συνήθως κανείς δεν θέλει να μπαίνει στο στόχαστρο.
Μεταλλάξεις και τρομοκρατία
Οι ειδήσεις για τις μεταλλάξεις του ιού συνεχίζουν να παρουσιάζονται ως τρομοκρατικές επιθέσεις στους ανθρώπους. Μάλιστα, γνωρίζουν, εκ των προτέρων ή εικάζουν με βεβαιότητα πόσο θανατηφόρο θα είναι το επόμενο κύμα πανδημίας.
Πόσο ξαφνιάζουν όμως οι μεταλλάξεις την ιατρική;
Είναι αναμενόμενες και αποτελούν τη φυσική εξέλιξη της πορείας των ιών, μάλιστα, θεωρούνται καλό δείγμα για την αποδρομή τους. Οι μεταλλάξεις εξελίσσονται ως μεταδοτικότερες αλλά ηπιότερες σε θνητότητα από το αρχικό στέλεχος του ιού.
Ωστόσο, παρά την ύπαρξη του αντιθέτου, εδώ και σαράντα χρόνια στην ιατρική δεν συνίσταται ο μαζικός εμβολιασμός σε φάσεις πανδημίας, καθώς συμβάλει σε πιο ισχυρές μεταλλάξεις. Ο ιός δηλαδή, βρίσκει αντίσταση στο σώμα των εμβολιασμένων και αλλάζει μορφή προκειμένου να επιβιώσει.
Είναι ο ίδιος μηχανισμός με την κατάχρηση των αντιβιοτικών. Το μικρόβιο αντιστέκεται και εξελίσσεται σε πιο ανθεκτικό στέλεχος ώστε να κυριαρχήσει επί του φαρμάκου.
Το αποτέλεσμα, ακόμα και μια συνήθης λοίμωση να γίνεται πιο δύσκολα αντιμετωπίσιμη, μερικές φορές ίσως και μοιραία.
Για παράδειγμα, είναι γνωστό πόσο δύσκολα αντιμετωπίζονται οι ενδονοσοκομειακές λοιμώξεις, λόγω του ό,τι τα νοσοκομεία αποτελούν χώρους ευρείας χρήσης αντιβιοτικών.
Όταν η ιατρική κοινότητα λοιπόν, μιλά για πιο ορθολογική χρήση τους θα πρέπει να κριθεί ως "εναντιοαντιβιοτική" όπως κρίνεται κάποιος "αντιεμβολιαστής';
Ως εκ τούτου, ο εμβολιασμός πρέπει να περιορίζεται σε αυτούς που το έχουν πραγματικά ανάγκη, τις ευπαθείς ομάδες. Εξάλλου, με αυτή την έννοια δόθηκε έκτακτη αδειοδότηση, υπό συνθήκες.
Ένα διάτρητο τείχος ανοσίας
Αναφορικά με το τείχος ανοσίας στις αναπνευστικές λοιμώξεις και περισσότερο του κορωνοϊού, όπου οι μεταλλάξεις είναι πιο συχνές, μοιάζει απίθανη η επίτευξή του.
Οι διαφορετικοί εμβολιασμοί θα φέρουν διαφορετικούς χρονικούς κύκλους ανοσίας στον πληθυσμό ενώ οι μεταλλάξεις θα καθιστούν, εκ των πραγμάτων, το οποιοδήποτε εμβόλιο όλο και λιγότερο αποτελεσματικό.
Να γιατί το εμβόλιο της εποχικής γρίπης κάθε χρόνο αλλάζει, επικαιροποιείται, ανάλογα με τις κυριαρχούσες μεταλλάξεις, γίνεται μια συγκεκριμένη εποχή και όχι κατά τη διάρκεια όλου του χρόνου, μόνο μία φορά ετησίως, για ευπαθείς ομάδες πληθυσμού, όχι για όλους.
Αντίθετα, μέχρι και σήμερα, ενώ οι μεταλλάξεις έχουν φτάσει μέχρι και την Όμικρον, συνεχίζεται να δίνεται το ίδιο εμβόλιο με βάση τη σύνθεση της πρωτεΐνης του πρωτοεμαφανιζόμενου στελέχους. Παρ' όλα αυτά, προβάλλεται η πεποίθηση ότι αυτό δεν χρειάζεται επικαιροποίηση και ότι η κάλυψη του εμβολιαζόμενου είναι δεδομένη.
Σχετικά με τα εμβόλια που κυκλοφορούν στην Ελλάδα, αν και με διαφορετικό περιτύλιγμα, νανολιπίδια ή αδενοϊό χιμπατζή, αποτελούν προληπτική γονιδιακή θεραπεία της ίωσης.
Το να συγκρίνονται με τα παραδοσιακά εμβόλια αποτελεί διαστρέβλωση. Μάλιστα, για να μπορέσουν να πάρουν την έκτακτη αδειοδότητη για την οποία έχουν πάρει χρονική επέκταση και όχι την τελική έγκριση, χρειάστηκε να αλλαχθεί ο όρος εμβόλιο, καθώς δεν πληρούσαν τις τυπικές προϋποθέσεις.
Δηλαδή, στα συμβατικά εμβόλια ολόκληρος ο ιός, εξασθενημένος ή νεκρός, εισάγεται στο μεσοκυττάριο υγρό και ο οργανισμός καθοδηγεί τη διαδικασία, να αναπαράγει εκείνος όλες τις γενετικές πληροφορίες του εισβολέα και να κινητοποιήσει την αλυσίδα ανοσίας ώστε να τον εξουδετερώσει.
Αφού κατασκευάσει το κατάλληλο σύστημα πληροφοριών το αποθηκεύει μέσω της κυτταρικής μνήμης. Η ιστορία έχει τελειώσει με τον συγκεκριμένο εισβολέα. Τα κύτταρα συνεχίζουν να εργάζονται για άλλες σημαντικές λειτουργίες του οργανισμού.
Όταν εμφανιστεί ο ίδιος ιός, ο μηχανισμός θα κινητοποιηθεί άμεσα, αναγνωρίζοντας τον και ανακαλώντας το χρήσιμο οπλοστάσιο, μέσω των κυττάρων μνήμης και πριν προλάβει να προκαλέσει βλάβη στον οργανισμό θα τον σκοτώσει.
Για τον λόγο αυτό ο εμβολιασμένος δεν μεταδίδει τον ιό.
Στα γονιδιακού τύπου εμβόλια έχει αναπαραχθεί μία μόνο πρωτεΐνη, η ακίδα (αυτή είναι η επικίνδυνη) από τις τέσσερις που αποτελείται ο ιός. Εισάγεται λοιπόν ένα κομμάτι του ιού και όχι το σύνολο του, ως οδηγία μέσα στο κύτταρο καθοδηγώντας το να προκαλέσει την παραγωγή αντισωμάτων μόνο για την πρωτεΐνη της ακίδας.
Για το λόγο αυτό ο εμβολιασμένος συνεχίζει να κολλά και να μεταδίδει τον ιό, ο οποίος δεν βρίσκεται ολοκληρωμένος ως πληροφορία στα κύτταρα μνήμης.
Πέραν τούτου, η εντολή έχει δοθεί κατευθείαν μέσα στο κύτταρο, πέρνοντας θα λέγαμε το τιμόνι από τον οργανισμό και επιβάλλοντας του να διαφοροποιήσει τους μηχανισμούς λειτουργίας του.
Αν και ο βαθμός ανοσίας σε διάστημα μηνών ούτως ή άλλως θα εξαφανιστεί, τα κύτταρα έχουν μπει σε μια συνεχή εργασία να παράγουν την πρωτεΐνη, ενώ έχουν να φροντίσουν κι άλλες σημαντικές εργασίες για την εύρυθμη λειτουργία του οργανισμού, διαταρράσοντας έτσι την ανοσολογική του απόκριση.
Παραμένει άγνωστο, ούτε οι κατασκευάστριες εταιρίες γνωρίζουν, καθώς δεν έχουν ερευνήσει για πόσο διάστημα θα διαρκεί αυτό, για μήνες, για χρόνια και με ποιες επιπτώσεις άμεσες, μέσο και μακροπρόθεσμες.
Κάποιες πρώτες συνέπειες, απ' ό,τι τα δεδομένα δείχνουν, αφορούν σε αυξημένες πιθανότητες για δημιουργία θρόμβων και τραυματισμού του επιθηλίου των αγγείων. Ήδη, οι εταιρίες ενημερώνουν τους ιατρικούς συλλόγους.
Είναι άξιο απορίας πώς μια εντελώς νέα τεχνολογία που δεν έχει τηρήσει τα ερευνητικά πρωτόκολλα της παραγωγής καινούργιων φαρμάκων πάνω σε ανθρώπους (ξεπερνούν τα δέκα χρόνια ερευνών και μελετών) να εφαρμόζεται μαζικά και τυφλά σε ολόκληρο τον πληθυσμό, για πρώτη φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας.
Με δύο μήνες έρευνας θα άρμοζε δεοντολογικά να εφαρμοστεί με προσοχή, φειδώ και έλεγχο σε ομάδες υψηλού κινδύνου νόσησης.
Σε κάθε περίπτωση δεν δόθηκε η επιλογή και των παραδοσιακών εμβολίων (του απενεργοποιημένου ιού) που όλοι έχουμε κάνει, όπως τα κινεζικά Sinovac και Sinopharm. Κι αυτά βέβαια, αδειοδοτήθηκαν για επείγουσα χρήση και δεν έχουν τηρήσει τα χρονικά πρωτόκολλα ερευνών. Όμως στα γονιδιακού τύπου πέρα από το νέο φάρμακο-εμβόλιο που δεν έχει ερευνηθεί, έχουμε μια εντελώς νέα τεχνολογία ανεξερεύνητη.
Αξίζει να σημειωθεί ότι η οικουμενική διακήρυξη της UNESCO για το ανθρώπινο γονιδίωμα και τα δικαιώματα του ανθρώπου το 1997, προστατεύει την αυτονομία του προσώπου, διασφαλίζοντας τον αυτόνομο έλεγχο του προσώπου στα γενετικά του χαρακτηριστικά.
Χωρίς τη συναίνεση του ατόμου, κανενός είδους επέμβαση δεν επιτρέπεται να γίνει στο ανθρώπινο γονιδίωμα.
Ωστόσο, το ευεργέτημα αυτής της τεχνολογίας μπορεί να είναι μεγάλο, αναφορικά με ανίατες νόσους, μια προσπάθεια να διορθωθούν γενετικά λάθη ή αδυναμίες στα γονίδια ασθενών.
Σχετικά με την ανοσία του οργανισμού μετά τον εμβολιασμό οι μετρήσεις που έχουν γίνει στο Ισραήλ και το Ηνωμένο Βασίλειο δείχνουν ότι μετά από δύο μήνες πέφτει στο 50% ενώ μετά από έξι μήνες φτάνει το 20% ή και λιγότερο.
Αν λάβουμε το γεγονός υπόψη ότι ο εμβολιασμένος φέρει την ιδέα του ασφαλή και συνεχίζει άνετα τις επαφές του χωρίς να λαμβάνει μέτρα, καταλαβαίνουμε ότι στατιστικά το ποσοστό ανοσίας πέφτει, ενώ αυξάνεται η μεταδοτικότητα.
Αλλά και οι μετρήσεις διαφοροποιούνται ανάλογα με τον οργανισμό του ατόμου, χωρίς να είναι βέβαιο ότι όλοι όσοι κάνουν το εμβόλιο αποκτούν σίγουρα ανοσία, κάτι που δηλώνεται επίσης από τις εταιρίες.
Η εταιρία Pfizer στις αρχικές μελέτες που διεξήγαγε για να πάρει την άδεια έκτακτης αδειοδότησης υπό προϋποθέσεις, ανεξάρτητα πώς παρουσίασε μετά τα αποτελέσματα, έπρεπε να εμβολιάσει εκατόν ογδόντα άτομα, προκειμένου να αποκτήσει ανοσία ένας.
Στο Ηνωμένο Βασίλειο η σοβαρή νόσηση και η θνητότητα από κορωνοϊό κατανέμεται ανάλογα με το ποσοστό του πληθυσμού που είναι ή όχι εμβολιασμένο. Το ίδιο συμβαίνει στο Ισραήλ και σε ολόκληρη την Ευρώπη.
Πώς γίνεται στην Ελλάδα που εφαρμόζει τα ίδια εμβόλια να είναι αντεστραμμένο το ποσοστό και οι μη εμβολιασμένοι να είναι οι περισσότεροι που νοσούν σοβαρά και πεθαίνουν, δύσκολα εξηγείται ιατρικά.
Όμως στοιχεία νοσοκομείων όπως από το Βενιζέλειο Ηρακλείου ή από την Β' ΥΠΕ (Υγειονομική περιφέρεια) ένω πράγματι έδειχναν ότι πιο εύκολα νοσούν οι μη εμβολιασμένοι, όταν οι αριθμοί νοσηλειών στις ΜΕΘ και οι θάνατοι από εμβολιασμένους έγιναν περισσότεροι από τους μη εμβολιασμένους απλά σταμάτησαν να δημοσιεύονται.
Και είναι περίεργο πώς ενώ το ποσοστό εμβολιασμού έχει φτάσει το 70% και μαζί με αυτούς που έχουν αποκτήσει ανοσία από νόσηση το ποσοστό φτάνει το 90% η διασπορά του ιού συνεχώς αυξάνεται.
Τα κρούσματα έχουν γίνει χιλιάδες ανά μήνα, ενώ πέρυσι ήταν εκατοντάδες, αν και το ποσοστό των εμβολιασμών ήταν πολύ μικρότερο. Οι νεκροί αποτελούσαν μονάδα ανά μέρα, τώρα φτάνουν δεκάδες, αγγίζοντας την εκατοντάδα.
Εξ, αρχής, διαφημιζόταν ότι ο εμβολιασμός θα φέρει την ελευθερία, χωρίς περιορισμούς, χωρίς κίνδυνο για τη ζωή, παρ' ό,τι οι φαρμακευτικές εταιρίες δεν ισχυρίστηκαν ποτέ κάτι τέτοιο. Όπως επίσης, δεν ισχυρίστηκαν ότι οι εμβολιασμένοι δεν θα μπουν στη ΜΕΘ ή δεν θα πεθάνουν. Πιθανολογούν ότι θα είναι λιγότεροι.
Σήμερα, δύσκολα θα βρεθεί ένας που δεν γνωρίζει τουλάχιστον, κάποιον διπλο ή τριπλοεμβολιασμένο που δεν έχει κολλήσει κορωνοϊό. Tο αφήγημα σιγά - σιγά αποδομείται.
Αλλά και σε χώρες που οι εμβολιασμένοι προσεγγίζουν το 100% του γενικού πληθυσμού παρατηρείται αύξηση και όχι ύφεση στα κρούσματα.
Αυτό το τείχος ανοσίας φαίνεται διάτρητο.
Πώς μπορεί λοιπόν, να σταθεί επιστημονικά ένα πιστοποιητικό εμβολιασμού που δηλώνει την ασφάλεια του ατόμου, όταν μετά τον εμβολιασμό συνεχίζεται η νόσηση και η μετάδοση;
Παρ' όλα αυτά υπάρχει μια εμμονή, μια βία να προχωρήσουν όλοι στον εμβολιασμό.
Επίσης, είναι αξιοπερίεργο πως ιθύνοντες από την πολιτική και την ιατρική κοινότητα κόπτονται ότι δεν υπάρχουν παρενέργειες ή είναι τόσο σπάνιες που είναι ανάξιες αναφοράς.
Υπάρχει μια συνεχής επανάληψη για τη μεγάλη τους ασφάλεια (αν οι κατασκευάστριες εταιρίες δεν γνωρίζουν, τότε η γνώση είναι προφητική) όπως συγχρόνως υπάρχει συνεχείς δόσεις τρομοκράτησης του κόσμου για την έκθεση στον κορωνοϊό, χωρίς τον εμβολιασμό.
Ας δεχτούμε ότι τα εμβόλια γενικά, είναι καλά και έτσι πρέπει να είναι, ότι οι παρενέργειες είναι σπάνιες. Δεν λες όμως ότι είναι αθώα, όταν το ποσοστό αυτών ξεπερνά κατά πολύ εκείνων των παραδοσιακών εμβολίων στις επίσημες βάσεις καταγραφής και παρακολούθησης παρενεργειών, VAERS για την Αμερική και EUDRAVIGILANCE για την Ευρώπη.
Για τις 27 χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, οι θάνατοι έχουν ξεπεράσει τις 31.000 και πάνω από 1.500.000 σοβαρές παρενέργειες όπως αναπηρίες, καρδιαγγειακές παθήσεις, ισχαιμικές αντιδράσεις, αυτοανοσία, αλλεργικές αντιδράσεις, νευροεκφυλιστικές παθήσεις.
Θεωρείται πως υπάρχει υποκαταγραφή που αντιπροσωπεύει μόνο το 1% του πραγματικού προβλήματος.
Όσον αφορά την Ελλάδα, τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα αφού δεν συνηθίζεται η φαρμακοεπαγρύπνηση ή αλλιώς συμπλήρωση της κίτρινης κάρτας, μάλλον φαρμακοαδιαφορία υπάρχει.
Το εμβόλιο μόνο θα μας σώσει
Εξάλλου, στην μέχρι τώρα ιστορία των πανδημιών το εμβόλιο (χωρίς να ακυρώνεται η αξία του) δεν υπήρξε ποτέ το μόνο όπλο, η πανάκεια, αλλά η παράλληλη εφαρμογή και άλλων υγειονομικών μέτρων.
Εδώ και σχεδόν δυο χρόνια οι γιατροί έχουν μάθει σημαντικές πληροφορίες για τον ιό, δεν είναι ο άγνωστος εχθρός. Κι ενώ έχουν ήδη δοκιμαστεί φάρμακα ή συνδυασμοί αυτών παλαιών και καινούργιων με επιτυχία σε όλα τα στάδια της νόσου, αποφεύγονται να εφαρμόζονται στους ασθενείς.
Ακόμα κι αν σώζονταν ζωές φαίνεται ότι η θεραπεία μέσω του εμβολίου έχει καθοριστεί ως μονόδρομος.
Αναφορικά με ένα άλλο εμβόλιο που έχουν εναποτεθεί πολλές ελπίδες, είναι αυτό κατά του AIDS.
Αν και δοκιμάζεται πάνω από τριανταπέντε χρόνια, δεν έχει ακόμα τεκμηριωθεί ως αποτελεσματικό και ασφαλές για δημόσια χρήση, παρ' όλο που οι θάνατοι μέχρι σήμερα κυμαίνονται στα σαράντα εκατομμύρια παγκοσμίως.
Εν τούτοις, έχει δοθεί έμφαση και σε άλλους τομείς με πολύ καλή έκβαση. Στην ενημέρωση κατά πρώτον, για τα μέτρα προφύλαξης, αφού κατανοήθηκαν οι τρόποι μετάδοσης του. Κατά δεύτερον, στα φάρμακα που έχουν αναπτυχθεί μέχρι σήμερα, τα οποία είναι τόσο αποτελεσματικά, ώστε τα άτομα με τη συγκεκριμένη λοίμωξη να ζουν φυσιολογική ζωή πια, ακόμα κι αν ο ιός δεν εξαφανίζεται από το σώμα τους.
Φανταστείτε ωστόσο, να μην δινόταν καμία φαρμακευτική θεραπεία και να υπήρχε μόνο το δόγμα της πρόληψης μέσω του εμβολιασμού ή να επέβαλαν ένα πειραματικό εμβόλιο σε όλους όσους έχουν ή θα ήθελαν να έχουν σεξουαλικές σχέσεις με σκοπό την προστασία του κοινωνικού συνόλου.
Είτε για όποια ασθένεια με παράγοντα λοίμωξης ή τον καρκίνο λόγου χάρη, να περιμέναμε μόνο το εμβόλιο ως λύση και να μην χρησιμοποιούσαμε φάρμακα, ποια θα ήταν η θέση μας;!
Κι επειδή όλα τα φαρμακευτικά σκευάσματα έχουν παρενέργειες, τα εμβόλια αναφέρονται σε υγιή πληθυσμό, ενώ τα φάρμακα σε ασθενείς. Διότι πρέπει να τηρούνται τα κριτήρια ηθικής δεοντολογίας και να μην χάνεται το ισοζύγιο μεταξύ ωφέλειας και βλάβης.
Επιπρόσθετα τα γονιδιακού τύπου έχουν μεγάλο κόστος αγοράς για τα κράτη, λόγω της νέας πατέντας που φέρουν, ενώ τα παραδοσιακού τύπου είναι φυσικά πολύ οικονομικότερα.
Πιέζονται λοιπόν, οι κυβερνήσεις από άλλα κέντρα σε αυτόν τον παραλογισμό που τον παρουσιάζουν ως τον μόνο ορθολογισμό;
Τρόποι να γίνουν τα πράγματα χειρότερα
Επίσης, αποφεύγεται η ιατροφαρμακευτική περίθαλψη του ασθενούς στο σπίτι (πρωτοβάθμια φροντίδα) ώστε να αντιμετωπίζεται η νόσος εν τη γενέσει της και όχι όταν έχει επιδεινωθεί και χρήζει νοσοκομείου οπότε και μειώνονται οι πιθανότητες θεραπείας.
Πέρα από το κέρδος σε ανθρώπινες ζωές, λιγότερα σοβαρά περιστατικά θα επιβάρυναν το υγειονομικό σύστημα. Επιπλέον, μειώνονται οι εστίες μετάδοσης, αφού ο νοσήσας δεν κυκλοφορεί να αναζητήσει βοήθεια.
Ενώ την κρίσιμη στιγμή που τα νοσοκομεία ήδη υπέφεραν από έλλειψη υγειονομικού προσωπικού αποσύρθηκαν 7.000 έμπειρα άτομα. Το πρόβλημα όμως δεν αφορά μόνο σε αυτούς τους ανθρώπους που έμειναν χωρίς πόρους. Επηρεάζει όλο τον πληθυσμό που στερείται τις γνώσεις και τις υπηρεσίες τους.
Η φροντίδα όλων των ασθενιών αναγκαστικά θα πάει πίσω με προφανές κόστος σε ανθρώπινες ζωές.
Το περίεργο θα ήταν υπό τέτοιες συνθήκες διαχείρισης της δημόσιας υγείας να μην είχαμε αύξηση σε θανάτους.
Πράγματι, μέσα στο 2021 παρατηρείται αύξηση της ολικής θνησιμότητας του πληθυσμού από κάθε αιτία, αν εξαιρέσουμε τους θανάτους από ή με κορωνοϊό (οι οποίοι φτάνουν περίπου τους 12.000 μέσα στο '21).
Συγκριτικά με το μέσο όρο της προηγούμενης πενταετίας υπάρχει αύξηση της τάξης του 20%, δηλαδή, 22.000 άνθρωποι πέθαναν παραπάνω από όλες τις αιτίες, εκτός του covid (σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία του ΕΟΔΥ και της ΕΛΣΤΑΤ που δίνονται στην ευρωπαϊκή στατιστική υπηρεσία EUROMOMO).
Η Ελλάδα ανέβηκε στην πρώτη θέση με το πιο αυξημένο ποσοστό θνησιμότητας από κάθε αιτία σε όλη την Ευρώπη.
Οι νέοι παράγοντες που εισήχθησαν στον πληθυσμό τα τελευταία δυο χρόνια είναι η διαχείριση της υγειονομικής κρίσης, κυρίως μέσω απαγορευτικών μέτρων, όπως οι καραντίνες και ο μαζικός εμβολιασμός.
Με τον αποκλεισμό από τα παρατεταμένα lockdown επιβαρύνεται η δημόσια υγεία αφού:
Με την αποστασιοποίηση το ανοσοποιητικό σύστημα των ατόμων αδυνατίζει και γίνεται πιο ευεπίφορο σε λοιμώξεις.
Η φροντίδα σοβαρών νόσων ενδέχεται να παραμελείται. Όταν τα νοσοκομεία υπολειτουργούν η έγκαιρη διάγνωση και αντιμετώπιση μετατίθενται με τις συνέπειες να εμφανίζονται μεταχρονολογημένα.
Ο φόβος αποτρέπει τους ασθενείς να επισκεπτούν τα νοσοκομεία ή τα νέα πρωτόκολλα, τους γιατρούς δουν τους ασθενείς στο σπίτι, ανεξάρτητα αν το πρόβλημά τους δεν σχετίζεται με τον κορωνοϊό.
Από την άλλη, αν δεχτούμε ότι το εμβόλιο μειώνει τους θανάτους από covid, μήπως επιδεινώνει άλλες νόσους;
Ακόμα κι αν όλα αυτά δεν σχετίζονται άμεσα, δεν πρέπει να διερευνηθεί τουλάχιστον, η αιτία της αύξησης;
Οι πεθαμένοι με τον κορωνοϊό αξίζουν περισσότερης προσοχής και μελέτης από τους άλλους;
Διαγνωστικοί έλεγχοι σε όλους
Κανονικά εμβολιασμένοι και μη, θα έπρεπε να διενεργούν συχνά διαγνωστικούς ελέγχους. Κι αυτός που έχει συμπτώματα αναπνευστικής ίωσης ακόμα κι αν βγει αρνητικός σε τεστ, οφείλει να είναι πολύ προσεκτικός έως αρνητής στην επαφή του με τους άλλους.
Η πολιτεία θα μπορούσε να καθιστά εύκολα, δωρεάν, διαθέσιμα διαγνωστικά τεστ. Όπως λόγου χάρη, στην Δανία και άλλες ευρωπαϊκές χώρες, όπου ο πολίτης βρίσκει στους δρόμους άφθονα μέρη που διενεργούνται rapid και pcr, όσο συχνά επιθυμεί.
Όποιος βρεθεί θετικός, εμβολιασμένος ή μη, κάθεται σπίτι του. Τα μέτρα προστασίας θα έπρεπε να τους αφορούν εξίσου. Αυτή είναι η κοινωνική ευθύνη όλων.
Πόση λογική και ιατρική χωρά, όταν σε περίοδο έξαρσης των κρουσμάτων οι εμβολιασμένοι αφήνονται ελεύθεροι να συχνάζουν σε κλειστούς χώρους, χωρίς διαγνωστικούς ελέγχους και μέτρα προστασίας, ενώ οι μη εμβολιασμένοι με αρνητικό τεστ πρέπει να κάτσουν σπίτι τους;
Αυτή η τακτική δεν προστατεύει κατ' αρχάς τους εμβολισμένους.
Ανθρωποπροϊόν όχι άνθρωπος
Από την άλλη, έχουμε τις απαγορεύσεις, τη συνεχή τρομοκράτηση και πίεση που ασκήθηκε και ασκείται στους ανθρώπους να μην βλέπουν τους δικούς τους, στις οικογένειες, στις φιλίες και τον άνευ προηγουμένου, τεμαχισμό όλων των κοινωνικών συνευρέσεων.
Ένας αναπνευστικός ιός να αντιμετωπίζεται με πρωτόκολλο Έμπολα. Μια υστερία με μια πανδημία που αφορά λιγότερο από το 1% του γενικού πληθυσμού.
Μια στάση χωρίς σεβασμό προς την κοινωνική φύση του ανθρώπου, η οποία όταν δεν λειτουργεί ομαλά, θα τραυματίσει σοβαρά μια κοινωνία.
Το άγχος εκτοξεύεται, ο άνθρωπος φοβάται για την υγεία του, ανησυχεί πώς θα ανταπεξέλθει για τα προς ζην.
Η μοναξιά και οι στερημένες σχέσεις προξενούν πόνο.
Η συνεχής πίεση που δέχεται προκαλεί συναισθήματα θυμού και φόβου που γίνονται ακραία.
Οι ψυχικές διαταραχές αυξάνονται ή επιδεινώνονται, οδηγώντας και συμβάλλοντας σε αναπηρίες (το άτομο αδυνατεί να λειτουργήσει στις προσωπικές, επαγγελματικές και κοινωνικές σχέσεις) θανάτους, αυτοχειρίες, παραβατικότητα, ανθρωποκτονίες.
Το μέρος του πληθυσμού που δεν δέχεται την υποχρεωτικότητα, οδηγείται στην περιθωριοποίηση.
Εκτός από τους υποτιμητικούς χαρακτηρισμούς, τη χλεύη και τις εξυβρίσεις, στερείται την ελεύθερη μετακίνηση-πρόσβαση σε μέρη (αν και υγιείς).
Τους επιβάλλονται διαγνωστικοί έλεγχοι μόνο για τιμωρητικούς λόγους, αφού ένα αρνητικό τεστ, λογικά και ιατρικά, θα έπρεπε να τους αφήνει ελεύθερους.
Υπάρχει συνεχής εκφοβισμός (και πραγματοποίηση του) για απώλεια της εργασίας τους και επιβολή τεράστιων προστίμων.
Ένα παράδειγμα, οι υγειονομικοί έχασαν την εργασία τους, χωρίς να απολυθούν, έτσι ώστε να στερούνται περίθαλψης και του δικαιώματος οποιασδήποτε άλλης εργασίας. Καταδικάζονται δηλαδή, στην πείνα αυτοί και οι οικογένειές τους. Ενώ οι εγκληματίες στη φυλακή διατηρούν το δικαίωμα για περίθαλψη και σίτιση.
Οι άλλοτε ήρωες στον αγώνα της πανδημίας, επευφημούμενοι τότε, τώρα είναι άχρηστοι.
Πρόστιμα ακόμα επιβάλλονται εξουθενώνοντας περισσότερο ανθρώπους με λιγοστούς πόρους και αδύναμους ίσως για αντίσταση, όπως συνταξιούχους, ώστε να εξωθηθούν στον εμβολιασμό.
Αντίθετα, για τους νεαρότερους, όχι τόσο αδύναμους και απρόθυμους για αντίσταση, υπάρχει η δωροδοκία.
Αυτό που συμβαίνει πάει πιο μακριά από το θέμα εμβολίου.
Αφαιρείται από τον πολίτη το δικαίωμα τους σκεπτόμενου ανθρώπου και της ελευθερίας επιλογής. Υποχρεούται να ακούει και να συμμορφώνεται με αυτό που του επιτάσσουν, χωρίς αμφιβολίες και ερωτηματικά.
Όταν εκδηλώνεται ο αυταρχισμός δεν υπάρχει ενδιαφέρον για εμπιστοσύνη αλλά για υποταγή.
Το μύνημα που εμμέσως πλην σαφώς δίνεται, 'δεν είσαι πια ο ιδιοκτήτης του εαυτού σου'.
Αυτό που ξεχωρίζει το άλογο ζώο από τον άνθρωπο, το πρόσωπο, έχει εκχωρηθεί σε έναν νέο Θεό που αποφασίζει για τον καθένα, για το καλό του που μόνο εκείνος κατανοεί.
Για κάποιους λόγους ο πολίτης σταμάτησε να έχει αυτή την ικανότητα.
Τώρα πια, αποτελεί ανθρωποπροϊόν, ανήκει σε μια μάζα ένα πλήθος που μπορούν με πλάγιους ή άμεσους χειρισμούς να το οδηγήσουν εκεί που θέλουν.
Η χειραγώγηση μισεί τον διάλογο που στοχεύει στην αλήθεια. Οπότε, με κάθε τρόπο αποφεύγεται, συντηρώντας τη μονοκρατορία του λόγου.
Καθώς παρακολουθώ κάποιες συνεντεύξεις, παρατηρώ εκδηλώσεις ξεσπαρμάτων οργής προς έναν καλεσμένο, ειδικό, ώστε να μην προλάβει να ορθώσει λόγο, διαφορετικό από εκείνον της επίσημης γραμμής.
Συνεχείς καθημερινές δόσεις τρομοκρατίας αποσκοπούν να δημιουργούν φόβο, πανικό, αδιέξοδο το οποίο θα λυθεί με τον μοναδικό τρόπο που η εξουσία θεωρεί ορθό.
Μέσω μιας ιδιαίτερης μεροληπτικής πειθούς και άλλοτε μέσω εξαναγκασμού ή τιμωρίας, υφαρπάζεται ή επιβάλλεται άμεσα η συμμόρφωση και η υπακοή.
Οι πολίτες στερούνται την ομαλή κοινωνική ζωή με το έρρεισμα της κοινωνικής ευθύνης, κάτι που δεν μπορεί να σταθεί επιστημονικά.
Προσωπικά, έχω εκπλαγεί από μια τέτοια στροφή του πολιτεύματος. Νόμιζα πως δεν θα το ζούσα όλο αυτό, σε μια χώρα που παρ' όλα τα προβλήματά της αποτελεί φάρο στην ανάπτυξη της δημοκρατικής σκέψης.
Ανθρώπινα δικαιώματα που έχουν θεσμοθετηθεί συνταγματικά ή έχουν υπερσυνταγματική αξία, καθώς προστατεύονται από Διεθνείς Συνθήκες, όπως το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης, της αξιοπρέπειας του ατόμου, ξαφνικά καταργούνται στο όνομα της πανδημίας.
Ενώ κάθε ιατρική πράξη κανονικά επιτελείται μόνο με την πλήρη ενημέρωση του ασθενούς και κατόπιν συναίνεσης του, τώρα υγιείς πολίτες δεν έχουν το δικαίωμα να αποφασίσουν για το σώμα τους χωρίς τιμωρία.
Άραγε ο βιασμός καθίσταται βιασμός γιατί αφορά αυτό το μέρος του σώματος και όχι το άλλο;
Μα όλο το συνταγματικό πλαίσιο των δημοκρατικά πολιτισμένων κρατών, κυρίως καθιερώθηκε όταν έκλεισαν μαύρες σελίδες για την ιστορία της ανθρωπότητας, όπως τα δεινά μεγάλων πολέμων ή διακρίσεων και καταδυνάστευσης, με σκοπό να ισχύουν κυρίως, όταν τα πράγματα δεν κυλάνε ομάλα και οι κοινωνίες απειλούνται από διάφορους κινδύνους.
Ιατρικές πράξεις επιβάλλονταν με τη βία στα στρατόπεδα συγκέντρωσης προς χάρη προόδου της ιατρικής. Τα θύματα τότε δεν είχαν διαφυγή.
Ή σήμερα, ως κοτόπουλα σε κλωσσοπαραγωγική μονάδα πρέπει να εκτελείται σε αυτά μια ένεση ανά τακτά διαστήματα, προκειμένου να βγαίνουν κατάλληλα προς πώληση;
Φαίνεται να γίνεται μια στροφή των πιο δημοκρατικών κοινωνιών σε πιο ολοκληρωτικού τύπου καθεστώτα.
Σήμερα για το καλό μας, για την υγεία μας, αύριο τι μέτρα θα παρθούν, εν όψει κάποιας άλλης κρίσης;
Η ενέργεια ξαφνικά γίνεται πολύ ακριβή ή δεν έχουμε επαρκή τροφή για όλους..
Μια νέα ηδονή για λίγους, πόνος για τους πολλούς
Η ανώτερη κοσμική αρχή, είτε ελλείψει πολιτικής ανεξαρτησίας και πιεζόμενη από άλλα κέντρα πιο ισχυρά, είτε αντλώντας σαδιστική ηδονή από την αυταρχική επιβολή της εξουσίας, παρουσιάζει τον εαυτό της με ένα νέο πρόσωπο.
Η ηδονή που προέρχεται από την άσκηση ελέγχου και εξουσίας πάνω στη ζωή του άλλου προκαλεί ευφορία και ένταση. Αυτή η δύναμη προσφέρει μια μορφή ικανοποίησης που για να ανανεωθεί πρέπει να ασκείται συνεχώς.
Ο πόνος και ο φόβος στη στάση του άλλου τρέφει τον δυνάστη.
Ο επιβάλλων, είτε ως πρόσωπο είτε ως ομάδα, προϋποθέτει την ύπαξη ενός 'εγώ' εύθραστου, ανασφαλούς, εγωκεντρικού και ναρκισσιστικού. Το χειρότερο όμως είναι ότι φέρει στοιχεία αντικοινωνικής διαταραχής, δηλαδή, αδιαφορία για τις ανάγκες, τα συναισθήματα και τα δικαιώματα των άλλων και η παραβίαση αυτών.
Αλλά και μια πλευρά απείθαρχη, ανοριοθέτητη που μέσα από την επιβολή του στενού και παραβιαστικού ορίου στον άλλο, παραδόξως, ασυνείδητα να αναζητά το όριο που δεν μπορεί να βάλει στον εαυτό.
Απ' ό,τι η ιστορία έχει δείξει, όσο πιο μεγάλη είναι η παραβιαστικότητα, τόσο πιο θορυβώδης είναι η συντριβή, το τελικό όριο.
Ηλιοπούλου Τέτα
Σύμβουλος ψυχικής υγείας
