Αντιμετωπίζοντας την ψύχωση - Μέρος 2ο Περαιτέρω λόγοι επιτυχίας

                                                                                
                                                                                       26/7/2019

Η Ζωή στα δεκαεννιά της, ενώ ήταν φοιτήτρια στην γυμναστική ακαδημία και έχοντας υπάρξει πρωταθλήτρια στο μπάσκετ τη δεκαετία του 2000, διαγνώστηκε με ψύχωση το 2007. Σύμφωνα και με τους δυο ψυχιάτρους που την παρακολουθούσαν πληρούσε τα κριτήρια κατά DSM, κάποιας ψυχωσικής διαταραχής μέσα στο φάσμα της σχιζοφρένειας. Ακολούθησαν δέκα χρόνια φαρμακευτικής αγωγής και σχεδόν άλλα τόσο ψυχοθεραπείας. 
Η έκβαση ήταν πολύ καλή κι έτσι από το Μάρτιο του 2017 με την καθοδήγηση του τελευταίου ψυχιάτρου της δεν χρήζει φαρμακευτικής αγωγής και επί του παρόντος, θεωρείται θεραπευμένη. 
Εμείς συνεχίζουμε με αραιές συνεδρίες συντήρησης.

Ο σκοπός που παρουσιάζουμε αυτή τη συνέντευξη είναι να αφαιρέσει λίγο από το στίγμα που φέρει η συγκεκριμένη κατηγορία ψυχικών διαταραχών, παρά να δημιουργήσουμε την ουτοπία, ότι όλα και πάντα, με σκληρή δουλειά ή αγάπη επιτυγχάνονται. 
Η Ζωή κι εγώ συμφωνούμε ότι η συνέντευξη ενδέχεται να λειτουργήσει ενθαρρυντικά για όσους υποφέρουν από κάποια μορφή ψύχωσης. 
Μέρη της συνέντευξης έχουν περιγραφεί συνοπτικά για το Doctoranytime.
Η συνέντευξη περιλαμβάνει τρία μέρη και δημοσιεύεται ολόκληρη εδώ. Στο πρώτο περιγράφεται η έναρξη και η εξέλιξη της ασθένειας αλλά και εκ νέου "ανασύσταση" του "εγώ".
Στο δεύτερο, μερικοί παραπάνω λόγοι που η Ζωή πιστεύει ότι οφείλει την επιτυχία της και στο τρίτο και τελευταίο οι σκέψεις που ανταλλάσσουμε οι δυο μας γύρω από την προσωπική μας σχέση.


Μέρος 2ο Περαιτέρω λόγοι επιτυχίας

Τ: Εσύ που το βίωσες, εκ των έσω Ζωή, ήθελα τη γνώμη σου για το θέμα των φαρμάκων. 
Υπάρχει, για παράδειγμα μια άποψη ότι από τη στιγμή που τα πάρεις γίνεσαι φυτό ή εξαρτημένος. 
Καθώς πέρασες και δύσκολες φάσεις, αντιμετώπισες κάποιες παρενέργειες, ποιο είναι το δικό σου συμπέρασμα;

Ζ: Πιθανώς, αυτή η άποψη υπάρχει, γιατί την ψυχή δεν μπορείς να τη δεις. Όταν είσαι διαβητικός, καρκινοπαθής, το εστιάζεις και λες θα πάρω αυτό για να γίνω καλά. Αλλά, ισχύει το ίδιο και με τη ψυχή, το μυαλό μας δηλαδή, όπου δημιουργούνται χημικές ανισορροπίες. Εγώ το αισθανόμουν ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. 
Σαφέστατα, τα φάρμακα με βοήθησαν να γίνει μια καλύτερη διεργασία στο μυαλό μου, σταμάτησαν τις πολύ δύσκολες σκέψεις, φωνές, φαντασιώσεις, δυσλειτουργίες. 
Νομίζω είναι πολύ σημαντικά, να πω σωτήρια, όταν πρέπει να παρθούν κι ο γιατρός το αποφασίζει μαζί με τον ασθενή. Αν ο ασθενής δεν το καταλάβει ή δεν το θέλει..

Τ: Τι λες, θα μπορούσαν τα φάρμακα να είναι αρκετά;

Ζ: Βασικά αυτό που εγώ αισθάνομαι, είναι ότι είναι πολύ καλά στην πρώτη φάση μιας τόσο δύσκολης ασθένειας, γιατί μόνο μετά από αυτά μπορείς να δουλέψεις με το μυαλό σου. Χωρίς αυτά είσαι χαμένος, δεν μπορείς να είσαι στην πραγματικότητα, να λειτουργήσεις, να καταλάβεις τι γίνεται ούτε μέσα σου, ούτε έξω σου. 
Οπότε, όταν αρχίζεις να γίνεσαι πιο νορμάλ, μπορείς να κάνεις ψυχοθεραπεία. Παράλληλη, αλλά διαφορετική δουλειά, κάνουν μαζί ένα εκπληκτικό δίδυμο. 
Όσο αντιλαμβάνεσαι καλύτερα τον εαυτό σου γενικά, τόσο καλύτερα μπορείς να καταλάβεις και πώς σε επηρεάζουν τα φάρμακα. Έτσι σιγά - σιγά, πάντα σε συνεννόηση με τον γιατρό μπορούν να προσθέτονται ή να αφαιρούνται. 
Σε μένα συνέβη μέσα σε έξι χρόνια παράλληλης αγωγής και ψυχοθεραπείας, να φύγουν τα μισά φάρμακα. 

Τ: Καταπληκτικό! Καταλαβαίνω Ζωή, ότι ο ρόλος σου ήταν ζωτικός και ενεργητικός στην επιλογή της αγωγής με τον γιατρό σου. 

Ζ: Στην αρχή όχι. Τότε χρειάστηκε να τον κοιτάξω στα μάτια και να τον εμπιστευτώ και απλά να παίρνω τα φάρμακα. Με βοήθησε πρώτα, να βγω από το νοητικό χάος που ζούσα. Μετά ήταν συνεργασία. Του εξηγούσα τι συνέβαινε μέσα μου κι εκείνος προσπαθούσε να με καταλάβει. 

Τ: Δεν ήσουν ο ασθενής που δεν κάνει τίποτα και απλά δέχεται ως παθητικό, υποκείμενο τι θα του πει ο ειδικός. 

Ζ: Όχι, έτσι δεν ήμουν ούτε μέσα στην τρέλα μου. Από κάποιο σημείο και μετά όμως ήταν τελείως, συνεργασία. 

Τ: Νομίζω, επειδή και ως άνθρωπος υπήρξες δραστήριος, ήθελες να είσαι συμμετοχική και στη θεραπεία σου, κάτι που θεωρώ ότι αποτέλεσε κι έναν από τους λόγους επιτυχίας σου. 

Ζ: Είναι. Ναι μεν, θα εμπιστευτώ τον ειδικό γιατί ξέρει περισσότερα από μένα και εμπιστεύομαι ότι μπορεί να με βοηθήσει, αλλά παράλληλα ξέρω κι εγώ τον εαυτό μου. Εγώ βλέπω μέσα μου, το μυαλό μου, τις δυσλειτουργίες μου. Επίσης, τα πρώτα χρόνια κατέγραφα τα πάντα. 

Τ: Αυτό νομίζω βοήθησε και εσένα και εμάς. Αξιολογείς, εκ των υστέρων, αυτά που έγραψες και βλέπεις εικόνες του εαυτού σου και της οπτικής σου, στο τότε και στο τώρα.

Ζ: Όταν έφευγα από εσάς, εγώ ήμουν μόνη μου, ήμουν με εμένα όλες τις ώρες της ημέρας. Εσείς ξέρατε πράγματα για μια ώρα, μια φορά την εβδομάδα, τον μήνα... Εγώ ήξερα τι μου συμβαίνει το υπόλοιπο 24ωρο. Και φυσικά εμένα έκαιγε πρώτα από όλους, να φύγω από αυτό. Ναι, πιστεύω ο ασθενής δεν πρέπει να είναι παθητικός. Όμως μην το παίξει και γιατρός.

Τ: Χαίρομαι που το ξεκαθαρίζουμε αυτό.
Είσαι ήδη και επίσημα (ιατρικά) θεραπευμένη, πάνω από δυο χρόνια, χωρίς καμία αγωγή. Μια μεγάλη επιτυχία, που κυρίως οφείλεται σε εσένα, όλοι οι άλλοι είμαστε δορυφόροι σου. 
Θέλεις να ξεχωρίσεις κάτι που σε στήριξε στην πορεία αυτής της πολύχρονης διαδικασίας;

Ζ: Δεν μπορώ να ξεχωρίσω έναν παράγοντα από όλα τα παραπάνω, ήταν όλα μαζί, τα φάρμακα, η ψυχοθεραπεία, η προσωπική δύναμη, το οικογενειακό μου περιβάλλον, η πίστη μου στο Θεό, όπως τον αντιλαμβανόμουν εγώ.
Ξεκινώντας από την αρχή, ήταν το ό,τι αποδέχτηκα το πρόβλημα, δέχτηκα την αγωγή, ενώ γύρω μου υπήρχε ταμπού γι' αυτό. Γιατί η ψυχή είναι ταμπού. 
Με βοήθησε να μιλάω ανοιχτά με τους ανθρώπους μου γι' αυτό, πρωταρχικά με τους ειδικούς. Άκουγα πάντα τις συμβουλές που αισθανόμουν λογικές, ισορροπημένες και τις έκανα δικές μου.
Και σαφώς η βοήθεια που μου πρόσφερε η οικογένειά μου ήταν πολύ σημαντική. 

Τ: Σε στήριξαν πολύ, ήταν δίπλα σου, κάτι που εκτίμησα προσωπικά. 

Ζ: Ενώ δεν καταλάβαιναν ή δεν είχαν καταλάβει τη διάσταση του ζητήματος, συνεργάστηκαν μαζί σας, κατάλαβαν κάποια λάθη τους. Με στήριξαν με αγάπη και με φρόντισαν με πρακτικούς τρόπους. Σημαντικό, δεν υπονόμευσαν τη δουλειά σας! 

Τ: Ναι αυτό το εισέπραξα κι εγώ, βασίστηκα σ' αυτό. Μάλιστα, δεν θα μπορούσα να λειτουργήσω το ίδιο, χωρίς τη δική τους υποστήριξη και δεν ξέρω ποιο θα ήταν το θεραπευτικό αποτέλεσμα. Έχεις μια θαυμάσια οικογένεια. Θυμάμαι τόσο την μητέρα σου όσο και την αδελφή σου. Η τελευταία "πήρε πολύ γρήγορα γραμμή" και σε στήριξε με έναν πολύ συγκινητικό τρόπο. 

Ζ: Ναι, πραγματικά.
Επίσης, έκανα πολύ έρευνα. 

Τ: Δε σε μπέρδεψε;

Ζ: Όχι, γιατί είχα την ικανότητα να διαχωρίζω το ισορροπημένο από το μη ισορροπημένο και συγχρόνως να βλέπω εμένα. Ό,τι έβλεπα ότι δεν εφαρμόζεται σε μένα το απέρριπτα, όπως για παράδειγμα, κάποιες συμβουλές αυτοβοήθειας για την κατάθλιψη που βίωνα έντονα. 
Μετά το πιο σημαντικό και καταλυτικό από όλα! Στρώθηκα κάτω και έκανα ψυχοθεραπεία. Δηλαδή, ανήγαγα την δική μου ψυχική δύναμη και σοφία!

Τ: Τι σήμαινε για σένα αυτό;

Ζ: Κοίταξε, αυτό είναι ένα ταξίδι που είχα ξεκινήσει από τα εφηβικά μου χρόνια. Ανέκαθεν, για παράδειγμα, με απασχολούσαν έντονα, υπαρξιακά θέματα, έψαχνα απαντήσεις, καθώς αναζητούσα το νόημα της ζωής. Αυτό μου έχει δώσει εφόδια στη ζωή μου, αλλά δεν αρκεί. Κι έρχεται το θέμα της ψυχοθεραπείας. Ναι, εγώ το ένιωσα ως μια σκληρή δουλειά. 

Τ: Σε έκανα να περάσεις δύσκολα;

Ζ: Σου έχω πει, δεν έκανες τουλάχιστον τέτοια λάθη, που να πω μετά από χρόνια, πω, πω! τι βλακεία έκανε ή μου προκάλεσε ζημιά!
Είδα τις σημειώσεις σου ότι κάποιες φορές αισθανόσουν ανασφάλεια, μήπως εσύ ευθυνόσουν κατά ένα μέρος, για κάποια κρίση μου. Εγώ δεν είδα τίποτα από αυτά. Αντιλαμβανόμουν ότι πήγαινες τόσο βαθιά όσο σου επέτρεπα να πηγαίνεις και όταν λίγο το τσίμπαγες το "νυστέρι" σου έλεγα στοπ ή το αντιλαμβανόσουν μόνη σου ότι δεν μπορούσες να συνεχίσεις. 

Τ: Δεν ήταν για μένα εύκολο.

Ζ: Το είδα στις σημειώσεις σου, δεν το είχα αντιληφθεί.

Τ: Πέρασα στιγμές μεγάλου στρες και ανασφάλειας να συντονιστώ σ' αυτό το "χορό", όπου σε πάω και με πας. Αυτό που περιέγραψες, μέχρι που θα πάω, χωρίς να προκαλέσω αναίτιο πόνο, αντιθεραπευτικό. Από την άλλη, πίστευα σε σένα, σε μένα, στη σχέση μας. Ήσουνα πάρα πολύ συνεπής στη δουλειά που έκανες με τον εαυτό σου. 

Ζ: Αισθάνθηκα ότι έβαζες το "μαχαίρι" όσο βαθιά έπρεπε, κάθε φορά. Έμπαινε όσο βαθιά καταλάβαινες ή σου έδινα εγώ το περιθώριο. Κι επειδή, εγώ δεν ήξερα τα όριά μου αρχικά, το άφηνα λίγο παραπάνω, με τα χρόνια εσύ καταλάβαινες και σταμάταγες. 

Τ: Πότε αρχίζεις και αντιλαμβάνεσαι ξεκάθαρα τα όριά σου; Νομίζω σταδιακά έγινε...

Ζ: Νομίζω ναι. Ουσιαστικά μετά τα δυο - τρία χρόνια συνεργασίας μας.

Τ: Και αντιλαμβάνεσαι ότι αυτό με ενοχλεί, αυτό όχι, αυτό το θέλω, το προχωράω, το σταματάω, αυτό εννοώ όρια.

Ζ: Επειδή εσύ το αντιλήφθηκες και το δούλεψες σωστά μαζί μου, τότε κι εγώ άρχισα μέσα από εσένα να βλέπω εμένα και να λέω, μήπως αυτό είναι δική μου δουλειά; Πού να ξέρει η άλλη πόσο αντέχω εγώ μέσα μου. Κι έγινε σταδιακά και άργησε κατά τα μέτρα μου, γιατί είμαι του, άντε, να τελειώνουμε.

Τ: Κι όμως έκανες γρήγορη δουλειά. Δεν εννοώ βιαστική. Πιστεύω ότι η οξύνοια του πνεύματός σου βοήθησε πάρα πολύ τη δουλειά μας. 

Ζ: Η συνεργασία μας ήταν το πιο δυνατό μέσο για να φτάσω να είμαι τώρα χωρίς αγωγή. Εγώ ήμουν αποφασισμένη να μη δεθώ συναισθηματικά μαζί σου, με την έννοια να σε δω ως δικό μου άνθρωπο, εξάλλου, είχα δικούς μου ανθρώπους. 
Σε ήθελα ως ειδικό να μου δείξεις το δρόμο που δεν ήξεραν οι άλλοι ή εγώ. Το έκανες με επιτυχία, υπήρξε το πιο ωραίο, βαθύ και στο τέλος, λυτρωτικό κομμάτι της ζωής μου. Συνάμα ήταν και το πιο σκληρό. 
Αυτό μου έδωσε ανάσα: η ανακούφιση που προέρχεται από την κατανόηση των καταστάσεων μέσα μου και έξω μου!

Τ: Τι ήταν για σένα πολύ σκληρό, θέλεις να μου το εξηγήσεις;

Ζ: Δεν είναι εύκολο να καταλάβεις το πρόβλημά σου ή να αντιληφθείς από πού ξεκίνησε, τίποτα από αυτά δεν είναι εύκολο. Και μετά να αλλάξεις πράγματα μέσα σου, να διορθώσεις, αυτό ενέχει σκληρότητα. Η δουλειά η δική μου μετά τη συνεδρία, η επίδραση μέσα μου, τις επόμενες μέρες. 

Τ: Να αλλάξεις κάποια σκέψη, συμπεριφορά σ' ένα ζήτημα..

Ζ: Έπρεπε να ταπεινώσω το "εγώ" για να αντιληφθώ στις σχέσεις μου πως κάτι δεν κάνω καλά με τους άλλους, πως μερικές φορές σκέφτομαι λάθος για εκείνους ή δεν ενεργώ καλά μαζί τους. 

Τ: Βέβαια όλοι έχουμε αυτό το θέμα και είναι ανάγκη να αναθεωρούμε κάποια πράγματα στις σχέσεις μας. 

Ζ: Αυτό εννοώ, δεν είναι εύκολο έργο. Εγώ είχα μια μονόπλευρη, μονομερή στάση ζωής, ή όλα ή τίποτα. Η έννοια της δικαιοσύνης, της αγάπης, καθώς και τα συναισθήματα μου για τους ανθρώπους ήταν πολύ μπερδεμένα μέσα μου. 
Αυτό να το αλλάξω και να ξαναπαλέψω (εσωτερική πάλη) με τις σχέσεις, δεν ήταν εύκολο. 

Τ: Μα, ήδη τα θέματα που θέτεις, δικαιοσύνη, αγάπη είναι "μπερδεψοκαταστάσεις" από μόνα τους, με την έννοια ότι είναι σύνθετα και ενέχουν μεγάλη υποκειμενικότητα. Όμως, όσοι από εμάς θέλουμε να έχουμε ένα βαθμό αυτογνωσίας και να κάνουμε καλύτερες τις σχέσεις, μέσα από αυτό το δρόμο περνάμε. 
Και σχετικά με μια ψυχική διαταραχή, όπως και να λέγεται, ψυχωσική συνδρομή, ιδεοληψίες, κατάθλιψη, η ψυχοθεραπεία έχει να κάνει με το πώς μπορείς να έρθεις πιο κοντά στην υγεία, έργο που γίνεται και με άλλους τρόπους, φυσικά.

Ζ: Εγώ επέλεξα αυτό τον τρόπο.

Τ: Είναι ένα αποτελεσματικό εργαλείο.

Ζ: Εγώ, τότε, δεν ήξερα τι είναι αυτό. Ένας φίλος μου είπε: "Δεν το δοκιμάζεις κι αυτό;" 
Είναι όμως δουλειά του καθενός να καταλάβει, τι του κάνει καλό, τι ζημιά.

Τ: Πολύ σοφό αυτό που λες.

Ζ: Και είναι δική μου ευθύνη αυτό, όχι δική σου. Συνδιαλέγομαι μαζί σου ψυχοθεραπευτικά. Με τα εργαλεία σου με κατευθύνεις. Το τελικό είναι πώς αισθάνομαι με αυτό. Βλέπω μέσα μου κάτι να αλλάζει; Ακόμα κι αν είναι μικρό, σημαίνει ότι υπάρχει κάτι εκεί, δουλεύεται κάτι. Στην αρχή, μπορεί να μην το είχα καταλάβει ακριβώς, όμως κάτι αισθανόμουν κι αυτό το κάτι μου έκανε καλό.
Στο νοσοκομείο που με παρακολουθούσαν αισθανόμουν ότι μου έκαναν ζημιά. Είναι στην ευθύνη του κάθε ασθενή να συνειδητοποιήσει ποιος και τι του κάνει καλό, ποιος τον ωθεί προς την υγεία και ποιος τον πάει πίσω. 
Έπαιξες πάρα πολλούς ρόλους μέσα σε μια ώρα. Κι εσύ έχεις αλλάξει μέσα στα χρόνια, ξέφυγες από το πολύ προσεχτική, έβαζες στοιχεία πιο ανθρώπινα, πιο ισορροπημένα, πιο δικά σου.

Τ: Ναι, γιατί θέλω να περνάω κι εγώ καλά.





Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου